خوب می‌دانید که آموزش یک نیروی نظامی و خبره گشتن او در امور جنگی، یک برنامه بلند مدت می‌طلبد که البته تضمین شده هم نیست. به این معنا که فراگرفتن آموزش‌های گوناگون یک نیروی نظامی و طی کردن مراحل گوناگون نظامی، تنها در سطح تئوری تأیید کننده آن نیرو است. (تمرینات عملی هم در صلح، به نوعی تئوری محسوب می‌شود).

مشخص نیست در صحنه جنگ واقعی و در میدان نبرد با یک دشمن کینه جو و در میدان کشت و کشتار، عملکرد آن نیرو چگونه باشد، همانگونه که این مورد را برای نیروهای نظامی کشورهایی چون آمریکا (در جنگ عراق و افغانستان) و رژیم پست صهیونیستی (در جنگ 33 روزه مقابل حزب الله) می‌بینیم. نیروهایی که ادعای توانمندی شان گوش فلک را کر کرده اما در میدان نبرد، خبری از زبدگی نظامی نیست و حتی خودکشی می‌کنند.

اما... جنگ 8 ساله ایران و رژیم بعث صدام، آزمون بود و معلم؛ آزمونی برای غیرت ایرانی و معلمی برای پرورش اعجوبه‌های نظامی و البته میدانی بود برای تبلور استعدادهای مردان جنگی این سرزمین.

عملیات‌های گوناگون در جنگ تحمیلی، تجربه‌ای گرانقدر برای امرا و سرداران نظامی ما فراهم کرد؛ اکنون فرماندهانی که آن تجربه گرانقدر را پشت سر ‌گذاشته‌اند، مردان جنگی این سرزمینند که فی الواقع بهتر از صدهزار نیروی نظامی‌اند. هر کدام به تنهایی توانایی مدیریت یک جنگ تمام عیار در سطح ملی را دارند.

از دست دادن این مردان جنگی، ضایعه‌ای بزرگ برای این آب و خاک است؛ ضایعه‌ای که هیچ چیز جای آن را پر نمی‌کند؛  همانطور که فرموده اند با فوت یک عالم دینی، صدمه‌ای به اسلام می‌رسد که هیچ چیز جای آن را نمی‌گیرد، با شهادت این سرداران بزرگ هم ، صدمه‌ای به این کشور اسلامی وارد می‌شود.

عقیدهشهادت طلبی نیروهای اسلام و توکل به خداوند، رمز موفقیت است، اما این جنگاوران در میدان شهادت طلبی، تقوا و توکل هم امیر و سردارند. اگر مبالغه نشود، هر کدام مالک اشتری هستند برای ولی خود؛ در لشکر ولایت،  هر چندهیچکس جای مالک اشتر را نمی‌گیرد.